Sébastien Gricourt
A mund të prezantoheni?
Quhem Sébastien Gricourt dhe që nga viti 2021 punoj për Expertise France pranë Zëvendëskryeministrit të Kosovës, i cili merret me integrimin evropian, zhvillimin dhe dialogun me Serbinë – tema që janë me shumë interes për Francën. Gjithashtu bashkëpunoj me Kryeministrin për disa çështje dhe me Zëvendësministrin e Brendshëm për reformën e administratës publike. Për ta thjeshtuar, jam një lidhje midis Francës dhe Kosovës.
Karriera ime nisi gjatë një udhëtimi zbulues në verën e vitit 1990, kur isha 20 vjeç, në rajonin e ish-Jugosllavisë – veçanërisht në Kosovë – dhe në Rumani. Pas kësaj, vendosa të studioj gjuhën shqipe në Institut National des Langues et Civilisations Orientales (INALCO). Më vonë, u rekrutova nga Komiteti Ndërkombëtar i Kryqit të Kuq (CICR) si përkthyes në Kosovë, nga viti 1997 deri në 2002. Në këtë periudhë mbulova luftën e Kosovës dhe pasojat e saj humanitare në rajon, si dhe konfliktet në Luginën e Preshevës/Preševos dhe në Maqedoni.
Në vitet 2003-2004, Ministria e Mbrojtjes – Delegacioni për Çështjet Strategjike – më angazhoi si përgjegjës për Shqipërinë, Kosovën dhe Maqedoninë, duke më dhënë mundësinë të punoja në analiza strategjike për të ardhmen e rajonit. Më pas, në 2004, punova si vëzhgues afatgjatë për zgjedhjet në Maqedoni, sërish për CICR në veri të Kosovës dhe si këshilltar politik pranë KFOR-it francez. Në fillim të vitit 2005, u bashkova me zyrën e Kryeministrit të Kosovës si oficer ndërlidhës për zyrën e shefit të MINUK-ut. Kur Kosova shpalli pavarësinë, ndodhesha në zyrën e Kryeministrit, duke punuar me sekretarin e përgjithshëm.
Pas një rikthimi në KFOR në 2009, këtë herë si zëvendëskëshilltar politik pranë shtabit të saj, Ministria e Mbrojtjes më caktoi për një vit në një mision të NATO-s në Kabul. Pas kësaj, u ktheva në Francë, ku për 10 vjet punova në selinë e Partisë Socialiste – duke u fokusuar në çështjet ndërkombëtare, evropiane dhe të mbrojtjes – ndërkohë që shërbeja si rezervist për Ministrinë e Mbrojtjes.
Cili ka qenë lidhja juaj e parë me Kosovën?
Unë bëj pjesë në brezin që është shënuar nga rënia e Murit të Berlinit në shkollë: Europa e Lindjes ishte një zbulim për ne. Në atë kohë, vetëm Shqipëria ishte e mbyllur në këtë rajon, dhe së bashku me një mik filluam të informoheshim për vendin, që na kishte intriguar. Shikuam një hartë, ishim të rinj, dhe vendosëm të udhëtonim me tren. Në korrik të vitit 1990, mbërritëm në Kosovë me idenë për të hyrë në Shqipëri.
Në fakt, e zbuluam Kosovën duke arritur në orën e ndalimit të qarkullimit, në një regjim Apartheid që kishte filluar të ngrihej. Si aktivist i Amnesty International, njihja situata të ndryshme në botë, por jo atë të Jugosllavisë, që për mua u shfaq si një burg i madh politik me një shumicë shqiptarësh brenda. Duke zbuluar këtë situatë, ajo më shënoi dhe më shtyu të mësoja gjuhën shqipe për shkak të interesit tim për të drejtat themelore të njeriut.
Pastaj, në vitin 1991, ra diktatura në Shqipëri dhe, në verën e vitit 1992, kam bërë qëndrimin tim të parë atje. U vendosa dhe në vjeshtë të po atij viti, u vendosa në një familje shqiptare, flija në sallon dhe kujtoj që ha shumë burekë dhe fasule, pasi në atë periudhë kalimtare kaotike nuk kishte shumë gjëra.
Për çfarë arsye e vendosët të ktheheshit në Kosovë në vitin 2021?
Angazhimi im për Ballkanin vazhdon sot përmes projektit të integrimit evropian. Për mua, ky është një temë e rëndësishme, së pari sepse është një prioritet kombëtar që Presidenti i Republikës franceze ka zgjedhur ta rihartojë, dhe për këtë arsye është krijuar posti im dhe poste të tjera në rajon. Integrimi evropian më duket të jetë zgjidhja e vetme për stabilizimin e rajonit: nëse nuk ka këtë agjendë, kam frikë nga natyra e agjendave të tjera që mund të (ri)përshtaten.
Dëshira ime për t’u kthyer lidhet edhe me erën e ndryshimit që po ndodh tani, e cila vjen nga klasa politike që është aktualisht në pushtet. Mendoj se rajoni ka një problem me menaxhimin e të kaluarës: dua t’i besoj brezit të ri që nuk ka përjetuar atë periudhë, dhe që e sheh rajonin ndryshe, pa resentimente apo paragjykime.
Gjithashtu, dua të kontribuoj në njohjen më të thellë të opinionit publik francez për këtë rajon. Në vitin 2018, krijova Observatoire Balkans në Fondation Jean Jaurès dhe kam arritur të krijoj një numër lidhjesh: kjo është një mënyrë për të demokratizuar debatin mbi Ballkanin dhe për të qetësuar njerëzit për integrimin e këtij rajoni. Ky shpërndarje njohurish është thelbësore, sepse aktualisht, ekstremi i djathtë është ai që flet më shumë për këtë rajon, duke shpërndarë rrjete dezinformimi. Lufta ime është gjithashtu kundër kësaj dezinformateje për të ndryshuar perceptimin e njerëzve dhe për të afruar popujt evropianë.
A ka një anekdotë që dëshironi të ndani me ne?
Në verën e vitit 1990, kam vendosur të mësoj gjuhën shqipe: kur u përjashtuam nga Kosova, policia na vendosi në një autobus për të lënë vendin. Por, ne zbritëm në gjysmë të rrugës, shumë para Prizrenit, dhe ngritëm tendat tona në bregun e Drinit. Nuk kishim shumë për të ngrënë, por kjo nuk kishte rëndësi, ndërsa na duhej ujë. Kishte një shtëpi të vogël mbi një kodër, kështu që shkova për ta kërkuar. Toka derën dhe një burrë doli, duke pasur një pamje të rëndë, me një plis në kokë dhe mjekër që të bëntë të mendoheshe për imazhin tradicional të shqiptarëve. Ai më mbushi shishen me ujë dhe unë i thashë “Faleminderit”, një nga fjalët e pakta që kisha mësuar gjatë atyre tre ditëve. Ky burrë buzëqeshi shumë, kjo e bëri të lumtur. Pikërisht kjo ishte ajo që më bëri të vendosja të mësoja shqipen: ndjeva se kjo gjuhë do të më kthejë këtu, do të më hapë rrugën që më ishte ndaluar dhe do të më shoqërojë në fatin e këtij populli.
You may also like
Albane Carrère
